Göz baktığında insanları görür, öz baktığında insanlığı görür. Bir nitelik ve bir bütünlük olarak. Tek tek insanlar yoktur, aynı ağacın yaprakları olan insanlardan meydana gelmiş tek bir insanlık ağacı vardır. Aynı ağacın canından bir canız hepimiz. Bir yaprağa olan, ağaca olmaktadır aslında. Ne kötülük vardır ne de iyilik. Aynı ağacın güneş gören ve gölgede kalan yerleri vardır sadece. Öğleden önce ağacın gölgede kalan yüzü, öğleden sonra güneş gören taraf olur. En zor anlarda tepki vermeden önce öğle güneşini hatırlamak tüm olacakların niteliğini değiştirebilir. Çünkü bütün yaprakları ışığa kavuşturarak denkler öğle güneşi. İnsanlığın altın çağları olarak bilinen kolektif bilincin pik yaptığı bu öğle vakitlerinin öncesinde ve sonrasında ise birbirini ötekileştirmek yerine denkleyen empati; o vakit güneş almakta olan taraftaki yapraklara düşer. Işığı içen herkesin borcudur ışık saçmak.
volkan tankut
21 Haziran 2014
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder